Μεγάλη κληρονομιά. Μακροχρόνια ιστορία.

Η περιοχή μας κατοικήθηκε την εποχή που ο άνθρωπος από τροφοσυλλέκτης κυνηγός έγινε γεωργός. Άρχισε να αποθηκεύει τις τροφές του και δημιούργησε τις πρώτες κοινωνίες ανθρώπων που ονομάζονται “πολίσματα” ή “πόλις”. Το χωριό που βρίσκονται οι αμπελώνες και το οινοποιείο ονομάζεται Πεντάπολις και για να τιμήσουμε τους αμπελουργούς αυτού του τόπου, όλων των αιώνων, τους αφιερώσαμε ένα κρασί μας το “Polis”.

 

Μπροστά στο οινοποιείο σε απόσταση περίπου 1,5 χιλ ξεκίνησε μια ανασκαφή, στην κορυφή ενός λόφου, ενός οικισμού που χρονολογείται στα 5000-6000 π.Χ. Είναι ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς των Βαλκανίων και της Ευρώπης.

 

Ανατολικά μας σε απόσταση περίπου 50 χλμ κοντά στους αρχαίους Φίλιππους, στην τοποθεσία Ντικιλι τας, βρέθηκαν σε αγγείο οικίας απανθρακωμένες ρώγες πατημένων σταφυλιών όπως και αγγεία οινοποσίας που χρονολογούνται από το 4.400 π.Χ. και είναι η αρχαιότερη ένδειξη οινοποίησης στον ευρωπαϊκό χώρο.

 

Ο Αθανάσιος Σταγειρίτης καθηγητής της ελληνικής γλώσσας και φιλοσοφίας στη Βιέννη, στο βιβλίο του Ωγυγία (1815), χωρίζει την ιστορία σε 3 μέρη, τα άδηλα, τα μυθικά και τα ιστορικά. 

 

Όταν περπατώ στους αμπελώνες νιώθω τα άδηλα, τα χαμένα, αυτά που δεν έφτασαν ούτε σαν μύθοι. 

 

Σκέφτομαι τους μύθους. Τον βασιλιά των Ηδώνων Λυκούργο, που αιχμαλώτισε το Διόνυσο και τον ανάγκασε να δουλέψει στα αμπέλια. 

Τον μυθικό Ορφέα που με την λύρα του ανέβαινε στο Παγγαίο όρος. 

Τον μύθο του Συλέα που ανάγκαζε τους περαστικούς να δουλεύουν στα αμπέλια.

 

Σκέφτομαι τις ιστορικές αναφορές στην αμπελοκαλλιέργεια και στην οινοποσία. Τα όστρακα από τα αγγεία (προϊστορικά και ιστορικά).

 

Θυμάμαι τα ψηφίσματα μακεδονικής και ρωμαϊκής εποχής χαραγμένα σε μάρμαρα για κληρονομιές και διαχείριση αμπελώνων και ελαιώνων στην περιοχή μας και λέω ότι το αμπέλι και το κρασί εδώ έρχεται από παλιά.

 

Ο αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης κατηγορώντας τον Φίλιππο τον Μακεδόνα έλεγε, “οι θράκες είναι ακροπότες (πίνουν τον οίνο άκρατο χωρίς να τον αναμίξουν) και σκορδοφάγοι .

 

Το χωριό της Πεντάπολης το 1840 είχε καταγεγραμμένα 10.000 στρέμματα αμπέλια.

Το 1935 είχε 5500 στρέμματα καταγεγραμμένα. Ο αμπελώνας αυτός χάθηκε λόγω της καλλιέργειας του καπνού και άλλων κοινωνικοπολιτικών αιτιών.

 

Το 2004 που αρχίσαμε να φυτεύουμε και να αναβιώνουμε αυτόν τον σημαντικό αμπελώνα, πολύ λίγα αμπέλια είχαν μείνει στο χωριό. Η πρώτη σοδιά το 2007 μας έδειξε τη δυναμική του τόπου.

 

Βαριά κληρονομιά.

 

Μεγάλη ιστορία. 

 

Μεγάλη ερωτική συνάντηση. Αναζήτησή δύναμης για τη μάταια διαχείρηση της γης. 

 

Μια ιστορική συνέχεια και μια εντολή. 

 

Μια ομορφιά.